REQUIEM VAN EEN LAATSTE IEP

Eens aan de Marquettelaan stond ik met leeftijdgenoten

Iepenziekte werd hen fataal, ik bleef nog, werd besloten

Sterk als ik was, bleef ik bijna honderd jaar leven

Bij het centrum aan de weg, die ruimte mij gegeven

Geworteld tussen tegels als laatste iep vitaal

Met mijn grote stam en kroon, was ik er monumentaal

Men keek tegen mij op, als obstakel toch in de weg

Plaste tegen mijn stam, als basis van mijn pech

Dit jaar verloor ik blad, zou dit het einde wezen

Ziek zijn of ziek gemaakt, mijn lot was te vrezen

Experts verklaarden, bitter, mijn grote kroon ten dode

Nu sta ik als totempaal, een pispaal als een ode.

Nico Brantjes